باستان یپاریزی را ب هحق باید پیر تاری خدان و تاری خشناس و طن زدان تاریخ معاصر ایران دانست. او با سبک خاص خود عدۀ زیادی را بتاریخ و نوشت ههای تاریخی آشتی داد و تاریخ محلی را با دید و نگاه خاص خود معنایی دیگر بخشید. استاد فقید که حدود هفتاد سال در زمین ههای تاریخی و ادبی قل مفرسایی و آثار فراوانی عرضه کرد، بدون شک از پرکارترین مورخان معاصر ایران بوده است. ولی کار او در کنار محاسن بسیار، دارای ایراداتی هم بود؛ ازجمله آثارش با معیارهای علمی و آکادمیک تاری خنویسی فاصله داشت. مطمئناً با مرگ آن سعید فقید فرصت بیشتری است تا عملکرد او در تاری خنویسی به محک نقد و نقادی گذاشته شود. هدف این مقاله بررسی و تبیین سبک و سیاق استاد باستانی پاریزی در تاریخ نویسی و طرح اشکالات وارد به سبک او و کنکاش دربارۀ پاسخ های آن مرحوم در آثارش به نقد نقادان است. شاید در مدح استاد فقید باستانی پاریزی بسیار کسان به حق و به نحو احسن قلم بزنند. اما نگارندۀ حقیر به سبک کتاب معروف استاد، خودمشت مالی، قصد نوعی انتقاد ملایم دارم که آن می دانم که هم با بررسی پاسخ های استاد باستانی پاریزی در کتاب « خوش مشت مالی » را نوعی خودمشت مالی به انتقادات منتقدان آثار ایشان همراه است و هم دربردارندۀ طرح انتقاداتی که استاد پاسخ مشخصی به آن ها نداده است.